Ir a blog en español ···>
Co tempo, a soidade foise reconvertindo pra min en aliada imprescindible, en punto de fuga, en única alternativa, en causa e consecuencia; ás veces burato negro, outras illa-fogar; pero en todo caso compañeira ineludible, matrimonio de conveniencia; berce dos dicires nunca verbalizados... (a non ser algunha verba orfa que se foi de súpeto nunha tarde amarela de chicharras, estoupando contra o teito antigo da nenez perdida; insospeitada e desubicada).
Pero as verbas orfas non fan morea. Xa se sabe que a tolemia só se pode parapetar detrás das verbas organizadas en ringleira, aínda que non digan ren, pero polo menos que pareza que o intentan, só pra manter entretidos ós curiosos. Mentres sexas capaz de manter as verbas en ringleira estás a salvo, coma un encantador de cobras. ¡Vaille ti explicar a unha cobra os segredos dunha escala pentatónica! A ela tanto lle tén, de feito seguro que prefire mil veces abanearse indefinidamente ó son do punji ca escoitar unha soa verba do encantador. A erótica da tolemia, ou do discurso encriptado.
Por eso é que o desamparo anda sempre ás portas, intentando coquetear coa soidade; pero mentres manteñamos a nosa disciplina de encantadores, mesmo o propio desamparo ha quedar embobado abaneándose sen nin xiquera vernos.
Logo están os amigos, e as amigas, que entran e saen, que se asoman, que te tocan devagariño coas xemas dos dedos, co respecto con que se ha tratar a calquera ser ocupado en organizar as suas palabras esparexidas nun recuncho amarelo do silencio; cos amigos, intercambiamos tolemias coma se fosen cromos, porque con iles as verbas non teñen necesidade de se cuadrar, poden brincar e rir sen orde nin razón. Os amigos nin xiquera petan á porta, abonda con que traian unha verba orfa, ou un sorriso, ou un levísimo roce coa xema dun dedo.
__________
Sem comentários:
Enviar um comentário