Obra gañadora do
VII Certame Literario S. Xurxo, e do
V Certame de narrativa Castelao
(CGB)
·
Por César del Caño
·
Empapado en suor, emerxín violentamente do que semellaba ter sido un arrepiante soño, e atopeime semi-incorporado nunha das numerosas camas dunha grande habitación de hospital. Dispostas estas en dúas ringleiras, permitían un longo pasillo central que remataba nunha outa porta de dúas follas, moi aló ó fondo.
As paredes, coa súa branquísima frialdade, soportaban un outo teito alumeado por infinidade de focos de luz indirecta, semellando unha gran pantalla que bañase o salón coa súa ferinte brancura. As camas coa súa branca soidade... Branco... branco... incluso o pixama que me puxeran era branco. ¿E as miñas mans?... Non, as miñas mans conservaban a súa cor semitostada; respirei aliviado.
¡O pixama que me puxeran!, pero ¿quen?...
-“¿¡Quen!?”, Berrei esta verba, que resoou no salón cun estrépito desusado, e que pareceu saír de detrás de min, como se tivese sido pronunciada por outra persoa situada ás miñas costas. Iba xa xirar a testa, cando descubrín algo no que ata ise intre no tiña reparado: baixo a saba da cama de enfronte, do outro lado do pasillo, distinguín claramente un bulto que pareceu moverse no momento de se producir o meu estraño berro.
-“¿Quen hai eí?”, dixen. E de novo a miña voz pareceu soar á miña espalda. Unha vez máis iba tentar xirar a testa, cando o bulto comezou a se mover, xa sen lugar a dúbidas, estirándose na cama, á vez que emitía certos sons guturais . Pouco e pouco o bulto foise zafando da saba que o cubría, ata quedar incorporado no seu leito, do mesmo xeito ca min no meu. E... de súpeto, o terror apoderouse de min: o que estaba sentado naquel leito... ¡¡era eu mesmo!!.
O seu sobresalto non foi inferior ó meu: os seus allos pareceron saírselle das órbitas cando tomou consciencia da miña presencia; logo comezou a inspeccionar a estancia coa mirada, ateigada dunha felina expresión de alarma, retornando cara min os seus ollos, de xeito intermitente, coma quen non quer perder de vista a un inimigo perigoso. De novo recuperou a sús postura inicial, cravando definitivamente en min a sua ollada escrutadora, ó tempo que se ouviu, ó fondo, un feble renxido, producido pola porta ó se abrir.
Xírámonos os dous a un tempo, para ver entrar a una parella que pechaba ahora a porta tras de si, acompañada do seu renxido característico, esta vez invertido. ¿Doctor e enfermeira?. O son dos seus pasos avanzando cara a nós, resoaba nas outas paredes cun acompasado taconeo que foi incrementando o seu volume a medida que se facían máis perceptibles os seus rostros, deixando de soar no intre que se detiñan fronte ó meu leito.
-“Vexo que xa espertou, meu querido amigo”. Dixo el, animosamente, lucindo un sorriso de satisfacción. “¿Canto fai desto?”.
-“Uns vinte minutos”, respostei. “Escoite!, ¿onde estou?” A voz volveu soar detrás de min.
-“Anote a hora, enfermeira”, ordenou el, sin facer caso da miña pregunta.
-“Si, doctor. Comprobarei o ritmo cardíaco e o nivel de glucosa”.
-“Por favor, acabo de lle facer unha pregunta”, apremiei de xeito contido, reprimindo no posible a tensión que me invadía interiormente.
-“Todo ó su debido tempo. De momento unicamente lle convén saber que foi vostede internado a causa dun... lamentable accidente, no cal perdeu un dos seus membros vitais, e que neste intre, o devandito membro, atópase en mans de científicos de toda solvencia profesional, que están a levar a termo un traballo de restauración que ha ser considerado como histórico no eido da futura traumatoloxía”.
-“¿Un membro?” Comecei a me apalpar todo o corpo, chegando mesmo a retirar o resto da saba, deixando ó descuberto os meus pés. “¿Cal?”.
O doctor gardou un brevísimo instante de silencio, como preparándose pra dicir algo realmente importante, ata que, por fin, non sen certo orgullo solemne, dixo:
-“A súa testa, amigo meu”.
As miñas mans dirixíronse lenta e temblorosamente cara o seu obxectivo, de xeito automático, e tocáronse palma con palma no lugar no que debera ter estado a miña testa. ¡¡Non estaba!!.
-“Estou maxinando a súa cara, amigo meu, pero non sufra, no hai posibilidade alguna de erro no traballo dos nosos científicos”.
Pousei as mans sobre o meu pescozo seccionado, e notei algo así como infinidade de numerosas e finas mangueiras que partían del... ¿cara onde?. Sen deixar de asir o meu novo achádego, xirei a vista á miña espalda...
-“O seu cerebro atópase ó final de todeses conductos que parten do seu pescozo, no interior da computadora. Tivo que ser extraído da súa protección craneal por razóns de seguridade. Debido a algún tipo de incompatibilidade que aínda non logramos determinar, os seus recordos atópanse neste intre ocultos á súa capacidade de percepción; pero é seguro que recuperará vostede a totalidade da memoria no mesmo intre no que lle sexa reimplantada a cabeza. Deste xeito evitamos os numerosos problemas que..., sen lugar a dúbidas, se orixinarían de ter operado ó xeito tradicional. Foi un verdadeiro milagre que o cerebro no resultase danado; un auténtico milagre, si”.
O anaco de parede que se atopaba detrás do meu leito, presentaba todo o aspecto dunha grande computadora, na que penetraban o que ahora distinguía como delgadas mangueiras, cables e resortes, que se axitaban frenéticamente.
-“¿Eso é o meu cerebro actual?”, conseguín preguntar.
-“Se vostede desexa denominalo así...”.
-“Pero eu... eu estouno vendo a vostede”, dixen, confuso e abatido. “E estouno ouvindo, e estoulle falando...” (a voz á miña espalda).
-“Esto conseguiuse por medio dun olo-transportador Wilder de imaxe e son; un sofisticado inxenio destinado a proporcionar unha noción polidimensional do entorno. En canto á voz... esta require dun procedimento... máis complexo, polo que, dada a premura da operación, decidimos prescindir deste detalle; prégolle que teña paciencia ó respecto”.
De súpeto recordéi ó meu compañeiro:
-“¿E el?”, preguntei, “¿que fai aí?, ¡ten a miña cara!”
-“Trátase dunha imaxe creada artificialmente a modo de espello. Unha moderna terapia para contrarrestar o shock inicial”.
-“¿Quer dicir que se trata da miña propia imaxe?”
El contestou cun xesto afirmativo, arqueando as cellas significativamente.
-“Pero... ¿e vostedes...?, vostedes non se reflexan”.
-“Perfecto, sinxelamente perfecto”. Dixo extasiado, marcando enfaticamente cada unha das sílabas.
-“Ademais, el incorporouse no leito máis tarde ca min”, insistín.
-“¿Ah, sí? ...”. Pareceu reflexionar. “Posiblemente algún desaxuste no sincronizador de imaxe. Enfermeira, avise que envíen a alguén de mantemento.”
Unha forte sensación de abandono e impotencia foise apoderando de todo o meu ser ata provocarme unha dor de testa que ía en aumento por momentos: levantei a man instintivamente, e de novo me sobresaltou o vacío sobre os meus ombreiros. Axiteime con sumo desasosego e sentín inmensas ganas de chorar, pero as bágoas no chegaron a se materializar. Levantei a ollada e sorprendín a do doctor parada nalgún punto perdido, onde el maxinaba que debían estar os meus ollos.
-“Doctor, a frecuencia cardíaca está aumentando perigosamente”. Observou a enfermeira, deixando precipitadamente a un lado o block de notas e manipulando botóns na computadora.
Deixeime caer de costas no leito, abatido.
-“Desmaiouse”. Eu non fixen ren para sacalos do seu erro, de momento parecían carecer do medio para descubrilo.
-“Enfermeira, adminístrelle un somnífero antes de que recobre o coñecemento”.
-“De seguida, doctor. Irei por el”. A enfermeira alonxouse pasillo abaixo ata franquear a porta. O doctor xirou sobre os seus talóns e dirixiuse cara a imaxe do espello imaxinario... ¿Espello? ¡Estaba falando coa miña imaxe!
-“¿Non cre, doctor que merezo una explicación?”. Dixo o meu dobre con marcada impaciencia nas suas palabras.
-“Comprobada a súa evolución clínica, non vexo que haxa o menor inconveniente:... Atópase vostede en posesión dunha personalidade completamente diferente á súa primitiva, gracias ó espléndido traballo realizado polos nosos eminentes científicos, que conseguiron levar a termo con total éxito o transplante da cabeza do seu compañero de viaxe...”
...Non podo prercisar canto durou o silencio que seguiu ás últimas verbas do doctor; foi como se o tempo se tivese parado, como se o silencio cobrase vida e penetrase coma unha serpe ata o máis fondo das miñas células...
Ó fin, o meu dobre arrancou con voz ronca e entrecortada:
-“¿Está vostede... intentando dicirme que... ese, é o meu corpo..., sen min?”
-“Exacto; anque en realidade, se temos en conta a perfecta adaptación neural, linfática e demáis, podemos considerar a súa testa e o seu actual corpo como un todo xa indisociable”.
Un suor frío comezou a recorrer o meu corpo.
-“Pero esto é... é...”. Comezou a dicir o meu dobre con irrefrenable irritación.
-“Dese por satisfeito, amigo meu”, cortou secamente o director, elevando o ton de voz por primeira vez. “A súa testa, incluído o seu cerebro, quedaron totalmente destrozados, a causa do impacto das dúas vagonetas, sendo de todo impensable unha posible recuperación. As dúas cabezas ficaron seccionadas, e, de non ser por nós, ahora serían vostedes simples cadáveres, nun conxelador da morgue. O feito de posuir un corpo ou outro é absolutamente irrelevante; en definitiva, o noso cerebro é o que condiciona a nosa consciencia de ente diferente.
O que pretendiamos comprobar eran precisamente as posibles incompatibilidades que poideran ter xurdido a raíz dun transplante deste tipo. Ten vostede sorte de poder ver a luz do sol cos seus propios ollos.”
-“¿E el?, ¿Que pasa con el?. O do seu cerebro, entón, é pura farsa.”
-“Por suposto é artificial; un vexetal animado artificialmente. En realidade toda a computadora é o seu cerebro. Os nosos coñecementos actuais non nos permiten aínda condensar esa gran mole sobre os seus ombreiros e darlle apariencia humana. Haberá que agardar. Mentras, non podemos arriscarnos a pólo ó corrente da verdadeira realidade, podería complicar as cosas en grande medida.”
Comecei a sentir algo parecido a unha náusea e ganas de vomitar, no intre en que ouvín os pasos da enfermeira acercándose co somnífero. O meu corazón latía cunha forza tal, que eu mesmo podía ouvilo. Dalgunha parte da computadora saía unha respiración axitada como se fose outro quen a provocase.
-“¡Está espertando, doctor!”. Informou nerviosamente a enfermeira.
-“¡Pronto, o somnífero!”.
Notei como a agulla se cravaba no meu brazo, ó tempo que, fóra de min, me incorporaba no leito, emitindo un alarido que se foi perdendo en lonxanos ecos. Foi así como, empapado en suor, emerxín violentamente do que semellaba ter sido un arrepiante soño, e atopeime, de súpeto, semi-incorporado nunha das numerosas camas dunha grande habitación de hospital.
As paredes, coa súa branquísima frialdade, soportaban un outo teito alumeado por infinidade de focos de luz indirecta, semellando unha gran pantalla que bañase o salón coa súa ferinte brancura. As camas coa súa branca soidade... Branco... branco... incluso o pixama que me puxeran era branco. ¿E as miñas mans?... Non, as miñas mans conservaban a súa cor semitostada; respirei aliviado.
¡O pixama que me puxeran!, pero ¿quen?...
-“¿¡Quen!?”, Berrei esta verba, que resoou no salón cun estrépito desusado, e que pareceu saír de detrás de min, como se tivese sido pronunciada por outra persoa situada ás miñas costas. Iba xa xirar a testa, cando descubrín algo no que ata ise intre no tiña reparado: baixo a saba da cama de enfronte, do outro lado do pasillo, distinguín claramente un bulto que pareceu moverse no momento de se producir o meu estraño berro.
-“¿Quen hai eí?”, dixen. E de novo a miña voz pareceu soar á miña espalda. Unha vez máis iba tentar xirar a testa, cando o bulto comezou a se mover, xa sen lugar a dúbidas, estirándose na cama, á vez que emitía certos sons guturais . Pouco e pouco o bulto foise zafando da saba que o cubría, ata quedar incorporado no seu leito, do mesmo xeito ca min no meu. E... de súpeto, o terror apoderouse de min: o que estaba sentado naquel leito... ¡¡era eu mesmo!!.
O seu sobresalto non foi inferior ó meu: os seus allos pareceron saírselle das órbitas cando tomou consciencia da miña presencia; logo comezou a inspeccionar a estancia coa mirada, ateigada dunha felina expresión de alarma, retornando cara min os seus ollos, de xeito intermitente, coma quen non quer perder de vista a un inimigo perigoso. De novo recuperou a sús postura inicial, cravando definitivamente en min a sua ollada escrutadora, ó tempo que se ouviu, ó fondo, un feble renxido, producido pola porta ó se abrir.
Xírámonos os dous a un tempo, para ver entrar a una parella que pechaba ahora a porta tras de si, acompañada do seu renxido característico, esta vez invertido. ¿Doctor e enfermeira?. O son dos seus pasos avanzando cara a nós, resoaba nas outas paredes cun acompasado taconeo que foi incrementando o seu volume a medida que se facían máis perceptibles os seus rostros, deixando de soar no intre que se detiñan fronte ó meu leito.
-“Vexo que xa espertou, meu querido amigo”. Dixo el, animosamente, lucindo un sorriso de satisfacción. “¿Canto fai desto?”.
-“Uns vinte minutos”, respostei. “Escoite!, ¿onde estou?” A voz volveu soar detrás de min.
-“Anote a hora, enfermeira”, ordenou el, sin facer caso da miña pregunta.
-“Si, doctor. Comprobarei o ritmo cardíaco e o nivel de glucosa”.
-“Por favor, acabo de lle facer unha pregunta”, apremiei de xeito contido, reprimindo no posible a tensión que me invadía interiormente.
-“Todo ó su debido tempo. De momento unicamente lle convén saber que foi vostede internado a causa dun... lamentable accidente, no cal perdeu un dos seus membros vitais, e que neste intre, o devandito membro, atópase en mans de científicos de toda solvencia profesional, que están a levar a termo un traballo de restauración que ha ser considerado como histórico no eido da futura traumatoloxía”.
-“¿Un membro?” Comecei a me apalpar todo o corpo, chegando mesmo a retirar o resto da saba, deixando ó descuberto os meus pés. “¿Cal?”.
O doctor gardou un brevísimo instante de silencio, como preparándose pra dicir algo realmente importante, ata que, por fin, non sen certo orgullo solemne, dixo:
-“A súa testa, amigo meu”.
As miñas mans dirixíronse lenta e temblorosamente cara o seu obxectivo, de xeito automático, e tocáronse palma con palma no lugar no que debera ter estado a miña testa. ¡¡Non estaba!!.
-“Estou maxinando a súa cara, amigo meu, pero non sufra, no hai posibilidade alguna de erro no traballo dos nosos científicos”.
Pousei as mans sobre o meu pescozo seccionado, e notei algo así como infinidade de numerosas e finas mangueiras que partían del... ¿cara onde?. Sen deixar de asir o meu novo achádego, xirei a vista á miña espalda...
-“O seu cerebro atópase ó final de todeses conductos que parten do seu pescozo, no interior da computadora. Tivo que ser extraído da súa protección craneal por razóns de seguridade. Debido a algún tipo de incompatibilidade que aínda non logramos determinar, os seus recordos atópanse neste intre ocultos á súa capacidade de percepción; pero é seguro que recuperará vostede a totalidade da memoria no mesmo intre no que lle sexa reimplantada a cabeza. Deste xeito evitamos os numerosos problemas que..., sen lugar a dúbidas, se orixinarían de ter operado ó xeito tradicional. Foi un verdadeiro milagre que o cerebro no resultase danado; un auténtico milagre, si”.
O anaco de parede que se atopaba detrás do meu leito, presentaba todo o aspecto dunha grande computadora, na que penetraban o que ahora distinguía como delgadas mangueiras, cables e resortes, que se axitaban frenéticamente.
-“¿Eso é o meu cerebro actual?”, conseguín preguntar.
-“Se vostede desexa denominalo así...”.
-“Pero eu... eu estouno vendo a vostede”, dixen, confuso e abatido. “E estouno ouvindo, e estoulle falando...” (a voz á miña espalda).
-“Esto conseguiuse por medio dun olo-transportador Wilder de imaxe e son; un sofisticado inxenio destinado a proporcionar unha noción polidimensional do entorno. En canto á voz... esta require dun procedimento... máis complexo, polo que, dada a premura da operación, decidimos prescindir deste detalle; prégolle que teña paciencia ó respecto”.
De súpeto recordéi ó meu compañeiro:
-“¿E el?”, preguntei, “¿que fai aí?, ¡ten a miña cara!”
-“Trátase dunha imaxe creada artificialmente a modo de espello. Unha moderna terapia para contrarrestar o shock inicial”.
-“¿Quer dicir que se trata da miña propia imaxe?”
El contestou cun xesto afirmativo, arqueando as cellas significativamente.
-“Pero... ¿e vostedes...?, vostedes non se reflexan”.
-“Perfecto, sinxelamente perfecto”. Dixo extasiado, marcando enfaticamente cada unha das sílabas.
-“Ademais, el incorporouse no leito máis tarde ca min”, insistín.
-“¿Ah, sí? ...”. Pareceu reflexionar. “Posiblemente algún desaxuste no sincronizador de imaxe. Enfermeira, avise que envíen a alguén de mantemento.”
Unha forte sensación de abandono e impotencia foise apoderando de todo o meu ser ata provocarme unha dor de testa que ía en aumento por momentos: levantei a man instintivamente, e de novo me sobresaltou o vacío sobre os meus ombreiros. Axiteime con sumo desasosego e sentín inmensas ganas de chorar, pero as bágoas no chegaron a se materializar. Levantei a ollada e sorprendín a do doctor parada nalgún punto perdido, onde el maxinaba que debían estar os meus ollos.
-“Doctor, a frecuencia cardíaca está aumentando perigosamente”. Observou a enfermeira, deixando precipitadamente a un lado o block de notas e manipulando botóns na computadora.
Deixeime caer de costas no leito, abatido.
-“Desmaiouse”. Eu non fixen ren para sacalos do seu erro, de momento parecían carecer do medio para descubrilo.
-“Enfermeira, adminístrelle un somnífero antes de que recobre o coñecemento”.
-“De seguida, doctor. Irei por el”. A enfermeira alonxouse pasillo abaixo ata franquear a porta. O doctor xirou sobre os seus talóns e dirixiuse cara a imaxe do espello imaxinario... ¿Espello? ¡Estaba falando coa miña imaxe!
-“¿Non cre, doctor que merezo una explicación?”. Dixo o meu dobre con marcada impaciencia nas suas palabras.
-“Comprobada a súa evolución clínica, non vexo que haxa o menor inconveniente:... Atópase vostede en posesión dunha personalidade completamente diferente á súa primitiva, gracias ó espléndido traballo realizado polos nosos eminentes científicos, que conseguiron levar a termo con total éxito o transplante da cabeza do seu compañero de viaxe...”
...Non podo prercisar canto durou o silencio que seguiu ás últimas verbas do doctor; foi como se o tempo se tivese parado, como se o silencio cobrase vida e penetrase coma unha serpe ata o máis fondo das miñas células...
Ó fin, o meu dobre arrancou con voz ronca e entrecortada:
-“¿Está vostede... intentando dicirme que... ese, é o meu corpo..., sen min?”
-“Exacto; anque en realidade, se temos en conta a perfecta adaptación neural, linfática e demáis, podemos considerar a súa testa e o seu actual corpo como un todo xa indisociable”.
Un suor frío comezou a recorrer o meu corpo.
-“Pero esto é... é...”. Comezou a dicir o meu dobre con irrefrenable irritación.
-“Dese por satisfeito, amigo meu”, cortou secamente o director, elevando o ton de voz por primeira vez. “A súa testa, incluído o seu cerebro, quedaron totalmente destrozados, a causa do impacto das dúas vagonetas, sendo de todo impensable unha posible recuperación. As dúas cabezas ficaron seccionadas, e, de non ser por nós, ahora serían vostedes simples cadáveres, nun conxelador da morgue. O feito de posuir un corpo ou outro é absolutamente irrelevante; en definitiva, o noso cerebro é o que condiciona a nosa consciencia de ente diferente.
O que pretendiamos comprobar eran precisamente as posibles incompatibilidades que poideran ter xurdido a raíz dun transplante deste tipo. Ten vostede sorte de poder ver a luz do sol cos seus propios ollos.”
-“¿E el?, ¿Que pasa con el?. O do seu cerebro, entón, é pura farsa.”
-“Por suposto é artificial; un vexetal animado artificialmente. En realidade toda a computadora é o seu cerebro. Os nosos coñecementos actuais non nos permiten aínda condensar esa gran mole sobre os seus ombreiros e darlle apariencia humana. Haberá que agardar. Mentras, non podemos arriscarnos a pólo ó corrente da verdadeira realidade, podería complicar as cosas en grande medida.”
Comecei a sentir algo parecido a unha náusea e ganas de vomitar, no intre en que ouvín os pasos da enfermeira acercándose co somnífero. O meu corazón latía cunha forza tal, que eu mesmo podía ouvilo. Dalgunha parte da computadora saía unha respiración axitada como se fose outro quen a provocase.
-“¡Está espertando, doctor!”. Informou nerviosamente a enfermeira.
-“¡Pronto, o somnífero!”.
Notei como a agulla se cravaba no meu brazo, ó tempo que, fóra de min, me incorporaba no leito, emitindo un alarido que se foi perdendo en lonxanos ecos. Foi así como, empapado en suor, emerxín violentamente do que semellaba ter sido un arrepiante soño, e atopeime, de súpeto, semi-incorporado nunha das numerosas camas dunha grande habitación de hospital.
Publicado na revista Alborada (CGB) en decembro de 2004
Sem comentários:
Enviar um comentário