Héctor

Ir a blog en español ···>

·
Por César del Caño
·

Héctor ensinábame a súa foto con Sinatra, cuando era campión dos Lixeiros, antes de acabar como besta de carga no mercado de abastos.

A Héctor quitouno da rúa a Señora Petra. Apartou dil a botella, enfrontouse con valentía ó seu mal xenio, lavouno e alimentouno; reuníu os anacos de autoestima esparexidos polo asfalto, fixo con iles un amasillo e volveunos pór no seu sitio primitivo, á carón do corazón daquil desfeito humano que tempo atrás tiña voado na nube da gloria e o diñeiro sen límites.

Que foi o que viu nil aquela bondadosa muller, minúscula e de ollada viva, non é fácil de comprender pra os que vivimos á marxe da realidade, distraídos en espellismos mediáticos e mentiras de políticos corruptos. 

- "Es que tenía unos ojillos... tan tristes...!", respondíame, mentres ollaba a Héctor con tenrura e amor inmensos; coma se do seu propio fillo se tratase.

- "¡La mía mama!", balbucía il con agradecimento, nunha estraña mestura de español e brasileiro que loitaba por se abrir paso a través daquel nariz machucado, mentres a abrazaba ata estrullala entre os seus poderosos brazos.

(Historia inacabada)